ایران درتاریخ 1384/3/5 به عنوان عضو ناظر به عضویت سازمان تجارت جهانی در‌آمد و اکنون در حال سپری کردن فرایند الحاق به این سازمان قرار دارد. آگاهی از مزیت‌ها و عدم مزیت‌های صنایع داخلی، میتواند در پیوستن به فرایند جهانی شدن و شناخت تواناییهای کشورها کمک شایانی کند. از آنجا که ایران به عنوان دومین دارنده ذخایرگاز(ماده اولیه صنعت پتروشیمی) جهان شناخته شده و از نیروی کار تقریباً ارزان‌تری نسبت به کشورهای رقیب برخوردار است، لذا پرواضح است که ایران از مزیت‌نسبی در این زمینه برخوردار است. اما بر اساس جدیدترین نظریات تجارت بینالملل برای موفقیت یک کشور در تجارت جهانی نمیتوان تنها به مزیت‌نسبی بسنده نمود، بلکه صنایع داخلی یک کشور می‌باید از طریق شناخت وضعیت و ساختار خود و ظرفیت‌سازی، به خلق مزیت‌رقابتی پرداخته و با فراهم آوردن بسترهای سرآمدی جهانی و شرایط کارایی رقابتی، حوزه‌های جدیدی را در تجارت جهانی به خود اختصاص دهند. امروزه با توجه به تغییراتی که در محیط اقتصادی بینالمللی رخ داده، هیچ یک از تئوری‌ها برای علت تجارت کشورها و دلیل موفقیت کشوری در صنعت خاص و توانایی یک کشور در حفظ موقعیت رقابتی خود در بلندمدت کافی نیست و نیاز به ارائه نظریهای است که بتواند ورای مزیت نسبی، به بیان دلایل رقابتپذیری یک صنعت در سطح جهان بپردازد. این تئوری باید بتواند علت دستیابی کشوری به مزیت رقابتی را در همه ابعاد و با در نظر گرفتن پویایی محیط رقابتی امروز تشریح کند نظریهای که بتواند همه نیازها و شرایط فوق را پاسخگو باشد، مدل "الماس مزیت رقابت ملی" مایکل پورتر است. این مدل به ایجاد بینشی عمیق در بین مدیران، اقتصاددانان و سیاستگذاران برای تنظیم مناسبترین استراتژی به منظور ارتقای موفقیت رقابتی در سطح بینالمللی کمک میکند. مفهوم و پیام اصلی این مدل، چگونگی شکلدهی به محیط اقتصادی کشورها در راستای دستیابی به موفقیتهای جهانی میباشد. این پژوهش به دنبال بررسی وضعیت موجود شرکت ملی صنایع پتروشیمی ایران از نظر مزیت رقابتی در سطح جهانی میباشد و برای این منظور از یکی از بهترین و کارآمدترین مدلهای مزیت رقابتی یعنی مدل الماس ملی رقابتی مایکل پورتر استفاده نموده است، تا ضمن تجزیه و تحلیل رقابتپذیری آن فرصت ها و تهدیدهای احتمالی پیشرو در صورت الحاق ایران به WTO را مشخص نماید. نتایج حاصل از این تحقیق، مزیت رقابتی صنعت پتروشیمی کشور در سطح جهانی را نشان نمیدهد؛ یعنی اثرات پیوستن ایران به WTO بر صنعت پتروشیمی کشور منفی ارزیابی میشود و شرکت ملی پتروشیمی ایران از مزایای این الحاق سود نخواهد برد. بنابراین، این صنعت با داشتن مزیت نسبی از مزیت رقابتی برخوردار نبوده و قابلیت رقابت پذیری در سطح جهان را ندارد.لذا شرکت ملی صنایع پتروشیمی ایران باید تلاش کند تا با تجدید نظر در برخی از قوانین و مقررات دست و پاگیر، قوانین جاری خود را با قوانین سازمان تجارت جهانی منطبق نماید، و در تعیین ، اجرا و ارزیابی استراتژی‌های خود دقت نماید.